Splinter Chabot is programmamaker, politicoloog en auteur. En in die laatste hoedanigheid debuteerde hij met confettiregen in maart 2020. Het boek doet verslag van zijn enorme worsteling met zichzelf. Om zijn homoseksualiteit en zijn zoektocht naar wat hij wil. Het is autobiografisch al laat hij de hoofdpersoon als Wobie door het leven gaan. Ook niet toevallig gekozen omdat dit zijn koosnaam in het gezin Chabot is.
De achterflap:
CONFETTIREGEN is een prachtig, ontwapenend en ontroerend verhaal over een jongen genaamd Wobie die opgroeit in een warme en veilige omgeving. Als in een sprookjeswereld. Eenmaal op school komt hij erachter dat zijn enthousiasme volgens sommigen gekooid moet worden, dat sommige kleren alleen voor meisjes bestemd zijn en dat verliefdheid ingewikkelder is dan een hartje tekenen.
Aan de hand van drie bepalende ontmoetingen in zijn jeugd, komt Wobie steeds meer over zichzelf te weten. Naarmate hij ouder wordt ontdekt hij langzaam maar zeker dat hij anders is dan zijn broers, anders dan zijn meeste klasgenoten, anders dan wie hij dacht te zijn. Anders dan wie hij wilde zijn. Langzaam sluipt er een grijze mist in zijn leven, en begint hij iets te ontdekken dat eerst genegeerd, vervolgens gevreesd, maar uiteindelijk gevierd wordt. Dit boek is een dagboek van die worsteling en die zoektocht.
Zo'n zoektocht als dat Chabot heel mooi en ontroerend beschrijft verwacht je eigenlijk in een streng Christelijk gezin of in een gezin waar minachtend over homoseksualiteit wordt gedaan. Dat kan in het geheel niet gezegd worden over vader Bart en moeder Yolanda en zijn drie broers. Overduidelijk is het een gezin waarin al heel snel vertelt wordt dat zowel schoondochters als schoonzoons welkom zijn en er alle begrip is voor welke beslissing dan ook van de vier kinderen. Creativiteit wordt enorm gestimuleerd en vooral ook jezelf zijn. Toch maakt dat het voor de jonge Splinter niet makkelijker. Sterker nog, hij zet zich enorm af tegen het feit dat ie niet "anders" dan anderen is en wil zijn. En dat is niet zijn enige angst, er is meer dat hem dwars zit. Ondanks een grote groep goede vriendinnen bij wie hij zijn hart kan luchten en die eerder dan hij zelf zien waar zijn hart ligt voelt hij zich vaak alleen en vooral zoekende.
Ik vond het een mooi boek en was ook geraakt door een verhaal dat hij in de nawoord vertelt over zijn moeder die een door hem als kind ontworpen bank jaren later laat maken. Dat getuigd enorm van geloof in je kind, takt en rechtvaardigheidsdrang.
Een mooi boek dat op mij veel indruk maakte! Een aanrader!
Nou ik zie hem nog zo voor me als jong ventje. Ik werk in het Bronovo ziekenhuis (nu HMC) en tussendemiddag gaan we altijd even naar buiten. In die wijk wonen zij en toen de jongens klein waren ging vader Chabot de boys altijd met zo'n soort bakfietsding naar school brengen dwars door de bosjes die achter het ziekenhuis liggen. Wat een leuk gezin, dat zag je toen al. Respect voor Splinter.
BeantwoordenVerwijderen