dinsdag 30 januari 2018

Boekrecensie..... De Krijtman van C.J. Tudor


Steeds een streepje erbij...



Het boek wordt vertelt vanuit de perspectief  van de hoofdpersoon Eddie Adams ( voor zijn vriendjes Eddie Munster)

Het verhaal speelt zich zowel af in 1986 als Eddie 12 jaar is en dertig jaar later in 2016. Eddie is dan inmiddels volwassen en docent aan een school. De hoofdstukken voorzien van die twee jaartallen vertellen het verhaal dus gezien vanuit het heden en verleden. 

In 1986 is Eddie jong en naïef en het enige waar hij zich zorgen om moet maken is dat hij het door zijn moeder verplicht te dragen heuptasje met portemonnee moet wegwerken want het dragen van een heuptasje is natuurlijk helemaal niet cool. En samen met zijn 3 vriendjes en 1 vriendinnetje is dat wel zo ongeveer het belangrijkste: cool zijn! De dag op de kermis veranderd met de val van het Waltzer meisje en de ontmoeting van zijn nieuwe leraar, meneer Holloran. Een leraar die albino is. Beide maken veel indruk en zijn het begin van een reeks gebeurtenissen. Nou ja, begin?? Uiteindelijk weet niemand meer waarmee het begon...

In 2016 heeft  Eddie Adems het leven aardig op de rit: hij is docent, heeft een woning met een aardige onderhuurster waar hij niets mee heeft. In eerste instantie dan... Alles wordt anders als hij een envelop ontvangt met een simpele tekening van een krijtmannetje en een krijtje. Het brengt hem weer met één klap terug in het verleden. Naar die ene zomer met het vermoorde meisje. Een moord die bovendien nooit opgelost werd. En die vrienden van toen? Was iedereen wel ter goeder trouw? Wie wist er méér? 

C. J. Tudor  ( Caz) slaagt er met dit boek in om een spannend verhaal te vertellen rond een groepje van 5 jonge kinderen. Door gebruik te maken van twee jaren en daarin het verhaal te vertellen komen de losse eindjes bij elkaar en wordt het geheel steeds meer ontrafelt. Steeds meer wordt duidelijk. Toch is het boek niet van het begin tot het eind spannend maar alle gewone terloops geschreven gebeurtenissen zijn een opbouw naar een plot. Of om het te zeggen met het galgenpoppetje op de voorkant: steeds een streepje erbij!  Tudor maakt gebruik van makkelijk leesbare zinnen en maakt tempo in het boek. Geen overdaad aan namen en personen maar genoeg actie om dóór te willen lezen. Voor de lezer is er genoeg te raden als het verhaal een bepaalde kant op gaat maar toch weer een onverwachte wending krijgt. Kleine gebeurtenissen blijken belangrijk en zaken die cruciaal lijken hebben toch met toeval te maken. En voor wie aan het eind denkt te weten hoe het zit heeft de auteur toch nog wat onverwachts in petto!


C. J. Tudor.



vrijdag 26 januari 2018

Sokken van een halve eeuw oud....

Of althans, zó oud is het patroon dat mijn moeder gebruikte



om sokken te breien. En aan de hand van dat patroon leerde ze het mij! Uit een hele oude Ariadne uit 1964!! Onder het mom: wie wat bewaard heeft wat. Het was toen te koop voor 75 cent.





Hier zie je de eerste sok, die mijn moeder maakte.
Het was lang geleden dat ze dat gedaan had maar met de herinneringen én het oude patroon kwam het toch weer helemaal goed.





De sok hieronder is deels door mij en deels door mijn moeder gemaakt. Zo leerde ik de hiel, de kleine hiel en de spie. En natuurlijk ook wanneer én hoe de tenen te breien. Eindelijk kan ik sokken breien!




Maar pen 2,5....... pffff.....dat gaat niet snel!


Ps: Er werd in 1964 niet veel moeite gedaan om de kaft van een tijdschrift aantrekkelijk te maken hè?

donderdag 25 januari 2018

Nationale gedichtendag 2018



Vivaldi
Mijn lief je schreef me vorige keer
dat je verlangde naar het Italiaanse weer.
Welnu wat zou je denken van al die
Jaargetijden van Antonio Vivaldi?
Vivaldi’s Lente maakt je zeker blij
en zegt ook nog: ‘ik hou van jou’,
en is zijn Zomer al bijzonder
en verwarmt je hart,
dan is zijn Herfstgedonder
een werkelijk klankenwonder
waarvan je tenslotte bij kunt komen
bij zijn heerlijk frisse Winterkou.
Dit allemaal heel reëel in klank gevat,
alleen van Vivaldi’s regen word je niet echt nat,
als je dat wil moet je maar in bad.
Ik wou dat ik dan bij je zat.

Het gedicht van 2016 staat HIER.
Die van 2015 staat HIER. En ook nog nieuwsgierig naar die van 2014?? Klink dan HIER

zondag 21 januari 2018

Boekrecensie: De verloren familie van Jenna Blum...


Oorlog is niet voorbij als de vrede is getekend




Net als in eerdere boeken schrijft Jenna Blum over ( de gevolgen van) de tweede wereld oorlog. Haar eerste boek Familieportret ( uit 2004 maar in het Nederlands vertaald in 2010) was een bestseller. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen als in 2017 een nieuw boek uitkomt met wederom de tweede wereld oorlog als onderwerp bij uitgeverij Meulenhoff Boekerij B.V.  Maar dit boek draait om de gevolgen van de oorlog en zet de lezer bij het lezen van de achterflap toch enigszins op het verkeerde been.

Hoofdpersoon Peter is Joods en verliest in de Tweede Wereldoorlog zijn ( niet Joodse) vrouw en twee kleine dochtertjes. Na de oorlog komt hij als jonge vent aan in Amerika: het beloofde land. Om het verleden te vergeten vlucht hij in werk en doet er alles aan om de herinneringen die hem kwellen te vergeten. Dat dit onmogelijk is blijkt al snel en de gevolgen zijn verregaand.  Zijn restaurant Mascha's ( naar zijn overleden vrouw) kost hem veel energie, is succesvol maar lost zijn problemen niet op.

Het boek is ingedeeld in drie delen en beschrijft naast in deel 1 het verhaal van Peter ook het verhaal van June , zijn tweede vrouw en zijn dochter uit dit huwelijk: Elsbeth. In alle drie de delen springt Blum naar verschillende tijdsperiodes om de drie verhalen in een breder perspectief te zetten. De hoofdstukken zijn vrij lang maar goed leesbaar geschreven.  Peter weigert te praten over het verleden en is een gesloten workaholic. Wie denkt in zijn deel het verleden te leren kennen komt bedrogen uit. Het wordt maar summier vertelt en dat is erg jammer en een kans die Blum onbenut laat. Tipjes van de sluier worden opgelicht maar daar blijft het bij. Blum slaagt er wel in om heel goed de gevolgen voor Peter te laten zien. Een klein stukje muziek dat onverwacht op zijn pad komt kan hem al helemaal tot razernij brengen. Als hij de twintig jaar jongere fotomodel June leert kennen en er toch ( enigszins gedwongen door een situatie) voor kiest om een nieuw gezin te stichten is dit niet eenvoudig.  

June wiens modellen wereld toch al niet te vergelijken is met de wereld van de oudere Peter loopt tegen een gesloten muur aan. Jong en naïef trouwt ze met hem maar door de afstandelijkheid weet ze niet heen te breken. Ook met haar eigen gevoelens kan ze niet bij hem terecht en ze mist de openheid. Als ze de jonge Gregg ontmoet is hij aanvankelijk het klankbord waar ze naar opzoek is. Ook met haar dochter is er geen open band. Al van jongs af aan zijn vader en dochter een twee-eenheid waarbij ze zich wederom buitengesloten voelt. 

Uit het verhaal van June:
"Ze voelde zich rancuneus, voor de gek gehouden. Niet door Gregg, maar door de oorlog. Dat was zo'n geslepen tegenstander, die had zulke grote gaten in haar leven geslagen: één ter grootte van een vader en een kleiner van een vrouw en twee kinderen die June nooit had gekend. De oorlog had er voor gezorgd dat Junes moeder weduwe was geworden en June een halve wees met een halve echtgenoot. En zij maar denken dat Gregg op wonderbaarlijke wijze was ontsnapt aan uitwendige verwondingen. Nu wist ze dat zijn littekens allemaal van binnen zaten."


Elsbeth heeft, hoewel ze haar vader niet altijd begrijpt, een band die gebaseerd is op een gezamenlijke passie: eten en koken. En waar June haar modellenfiguurtje angstig bewaakt laat Elsbeth haar eten goed smaken. Ze ziet verwijdering ontstaan tussen haar ouders en staat daar machteloos tegenover. Pas als ze een jonge kunstenaar ontmoet die alle aandacht heeft voor haar waar ze zo naar snakt krijgt ze op een bepaald vlak eindelijk de controle.

Blum beschrijft een goed geschreven familieportret. De jaren van wederopbouw, de woelige jaren 60 en tachtiger jaren waarin wéér veel veranderd is een goed uitgelichte periode. Het is boeiend om te lezen maar laat na het hele verhaal van Peter te vertellen en dat geeft een onvoldaan gevoel als het boek uit is. Er mist iets. Wél laat dit boek zien dat de oorlog niet voorbij is als de vrede getekend is: de gevolgen zijn generaties lang merkbaar. 




zaterdag 20 januari 2018

Randblokjes....

Opnieuw een paar blokjes gemaakt voor de rand van mijn 




replicaquilt. Hier op de foto zie je steeds vier blokjes van dezelfde stoffen maar 






in de quilt komen ze allemaal gemengd door elkaar. Steeds 4 verschillende blokjes bij en aan elkaar.





Tenslotte zijn alle grote blokken in het midden ook gemengd. 

dinsdag 16 januari 2018

Noord- Hollands Ouderen Orkest...

is het orkest waar mijn beide ouders al jaren in spelen.




En dit weekend, toen ik bij hun was, had ik voor het eerst sinds lange tijd weer de gelegenheid om een keer een optreden van hun bij te wonen. Ze gaven een nieuwjaarsconcert in het Regiuscollege in Schagen. 




Het Noord Hollands ouderen orkest is in 1978 opgericht en bestaat dit jaar dus 40 jaar.
Het bestaat uit ruim 100 leden van 50 jaar en ouder. Luc Mager is al jaren en met veel enthousiasme hun dirigent. Het orkest speelt van klassiek tot Jazz en ook hedendaagse muziek. In dit orkest speelt mijn moeder dwarsfluit en mijn vader fagot. Ik vond het een mooi concert en erg leuk om mijn ouders weer eens te zien spelen.

In april geven ze weer twee concerten in de Parkschouwburg in Hoorn op 15 en 22 april.
Hierbij zal ook mezzosopraan Talitha van der Spek en all round zanger Dirk Goede én een projectkoor van 100 ( !) mensen hun medewerking.

Voor meer info : NHOO

zaterdag 13 januari 2018

Wiebeltenen?

Nee dat niet!



Maar voor het eerst sinds maanden ging ik weer verder met de sok waar ik lang geleden aan begon.
Reden waarom het stil lag?
Ik kwam niet uit de beschrijving voor de teen en wanneer daar aan te beginnen.
Bovendien waren er een hoop andere dingen die ik voorrang gaf.

De reden dat ik het weer oppakte was dat mijn moeder begonnen was aan sokken voor mijn vriend Erik. Het eerste exemplaar, op de gok gemaakt was niets te lang en te wijd.
Nu ik een weekend naar mijn ouders ging was het plan gemaakt: een breiweekend!

Ik verder met mijn eigen sokken en zij verder met een nieuw exemplaar voor Erik. En op die manier leerde ik de teen maken van mijn eigen sok en deed ik ook steeds stukjes van zijn sok en leerde zó een hielflap, een kleine hiel maken en de spie.

Onder deskundige begeleiding! 

Later zal ik wat meer foto's plaatsen van die sok en nog leuker: waar het ( een halve eeuw!) oude patroon vandaan komt.

donderdag 11 januari 2018

Een nieuw spannend boek: de Krijtman!

Vandaag kreeg ik via Uitgeverij A.W. Bruna het nog te verschijnen



( 30 januari) boek van C.J. Tudor om een recensie te schrijven later in de maand.

Erg leuk! Het sprak mij direct aan omdat de beschrijving al heel spannend klonk:

Het probleem was, we werden het nooit eens over het precieze begin. Was het toen we voor het eerst de krijtmannetjes tekenden, of toen ze opeens uit zichzelf verschenen? Was het dat afschuwelijke ongeluk? Of toen ze het eerste lichaam vonden?
Achteraf begon het allemaal op de dag dat het verschrikkelijke ongeluk plaatsvond op de kermis. Toen de twaalfjarige Eddie de Krijtman voor het eerst ontmoette. 
Het was de Krijtman die Eddie op het idee bracht van de tekeningen: een manier voor hun vriendengroep om geheime boodschappen in krijt voor elkaar achter te laten. En het was leuk, in het begin, totdat de tekeningen hen leidden naar een lichaam van een meisje. 
Het grootste deel ervan, althans.

Dat was dertig jaar geleden en Eddie dacht dat het verleden achter hem lag. Dan ontvangt hij post. In de envelop bevinden zich twee dingen: een krijtje en een tekening van een stokmannetje. 
De geschiedenis herhaalt zich, en Eddie realiseert zich dat het spel nooit echt voorbij is geweest…

C.J. Tudor ( Caz) is een Britse en De Krijtman is haar thrillerdebuut.

Tijdens het schrijven van dit boek runde ze een uitlaatservice voor honden. Het idee voor het boek ontstond toen haar dochter allerlei krijtpoppetjes tekende op de oprit van hun huis.Het boek is in Engeland al eerder uitgegeven maar vóór het verschijnen al een internationale bestseller: de vertaalrechten werden binnen een paar weken aan 39 landen verkocht.
Ik ben erg benieuwd naar het boek en natuurlijk zal ik de recensie hier ook laten lezen!
# hebbanbuzz  # awbruna

dinsdag 9 januari 2018

Nog niet genoeg ( van) driehoeken...


Nou eerlijk gezegd heb ik er wel een klein beetje genoeg van, maar omdat ik nog niet genoeg driehoeken heb ga ik stug door!





Deze twee lapjes kocht ik ( met nog veel meer andere) in Nieuwegein tijdens de quiltdagen en ze bevatten genoeg contrast samen. Een mooi duo dus!





Ze zijn voor de rand want de 24 midden blokken zijn klaar, hieronder zie je er een aantal van.






Inmiddels heb ik al heel veel driehoekjes gemaakt. Hieronder een stapeltje zoals ik ze afgelopen zomer ( lekker aan de tafel buiten, wat verlang ik daar weer naar!) gemaakt heb. 




Deze waren dus allemaal bedoeld en gebruikt voor de midden blokken.

zondag 7 januari 2018

Kleur!

Een lekker winters plaatje van Scandinavische huisjes!




En laten we wel wezen: rood, zwart wit en grijs is een combinatie die het zowel in kleding, interieur en quilts altijd goed doet!

dinsdag 2 januari 2018

Blokje bij blokje....

Nu alle grote blokken voor mijn replicaquilt klaar zijn( maar nog wel aan elkaar gezet moeten worden)





ben ik druk bezig om de rand blokjes te maken. Die bestaan in tegenstelling tot de grote blokken niet uit 36 maar slechts uit 4 blokjes. 






Ik snij eens in de zoveel tijd een heel stel lapjes en maak er dan bovenstaande driehoekblokjes van.
Op zich gebruik ik een makkelijke en nauwkeurige methode maar het hl precies bij snijden van de blokken tot 2,5 bij 2,5 inch vind ik nog best een klusje. Vandaar dat ik dat maar af en toe doe.
Blik op oneindig en snijden maar....

maandag 1 januari 2018

En weer een nieuw jaar....




Voor iedereen een gelukkig nieuwjaar!
Dat 2018 maar brengt wat je er van verwacht!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...