Humor op de woensdag...

En omdat heel Nederland in de ban is van het coronavirus heb ik wat grappige plaatjes verzameld.

De kuifleeuwerik....

Ooit, lang geleden was de kuifleeuwerik een veel voorkomend vogeltje in Nederland.

En dan heb ik het over de periode 1900-1975 en daarna nam het heel snel af. 

Nu is hij zeer zeldzaam en als broedvogel helemaal niet meer in beeld...

Maar wat is het een mooi vogeltje, 3 maart had ik de gelegenheid om het enige exemplaar in Nederland dat al maanden in Apeldoorn op een braakliggend veldje vlak bij het drukke  station te fotograferen. Kijk eens naar de mooie kleuren op de veertjes op zijn rug. ( klik om het plaatje groter te zien) . De binnenkant van de veertjes nét iets donkerder dan de buitenkant.

En hij heet natuurlijk niet voor niets KUIFleeuwerik...

Schuw is ie allerminst en dat is voor mij als beginnend hobby fotograaf natuurlijk een zege!

 In Spanje, Italië en Oost-Europa zijn momenteel de landen en gebieden maar de vogeltjes nog het meest voorkomen. 

Het begin van een trilogie....

Van de Nederlandse schrijfster Linda Jansma las ik 

al meerdere thrillers maar dit eerste deel van de trilogie Cirkel van het Kwaad stond al een poosje op mijn virtuele boekenplank.  Officier Jules Declerck is de hoofdrolspeelster en los van haar werk nu, heeft ze als jong meisje ook heel wat voor haar kiezen gekregen. En vooral dat laatste gegeven is de rode draad door de drie boeken. Dit eerste deel heet Schaduwkinderen.

Een samenvatting:

Wat is er twintig jaar geleden precies gebeurd? Jules' herinneringen aan die avond zijn vaag, het enige wat ze weet is dat haar vader dood is. Haar broer is veroordeeld voor de moord, maar Jules gelooft in zijn onschuld. Of spelen er dingen waar zij geen weet van heeft?

Terwijl ze verbeten blijft zoeken naar antwoorden, stort ze zich op haar werk als officier van justitie en krijgt ze te maken met een zenuwslopende zaak die ze moet zien op te lossen voordat er meer slachtoffers vallen.

Uitverkoren is deel twee en staat voor mij later in het jaar op het programma.

Humor op de woensdag....

Dankzij een bom naar Zierikzee....

In verband met de ontruiming van de gevonden V1 bom vlakbij de A1 moesten ook wij ons dorpje Wilp uit. Voor ons mooi een reden om naar Zierikzee te gaan om zo ook mijn jongste zoon en zijn vriendin te bezoeken die daar sinds kort woont. Ondanks het niet al te beste weer toch veel moois gezien. Hier een impressie.

De gevelsteen van de verkeerde wereld op het voormalige PTT gebouw met de symbolen van Zeeland en de PTT.

De naam: Montmaertre komt voor een deel voort uit de geschiedenis van Zierikzee. Het woord  “maer” betekent vleesafval.  Op de hoek van de Maarstraat en de Meelstraat aan de kant van het pittoreske oude stadhuistorentje,  woonde vroeger Gilles de Maerman , bij de vleeshal aldaar. Zijn vrouw sleet aan de zij-ingang het vleesafval aan de armen. Het was een sociale plek. Ook was het de hoogste plek van de stad.

De oorsprong van Plein Montmaertre ligt in 2012. Toen zijn er nieuwe pandjes gekomen, in de plaats van oude vervallen pakhuisjes. De naastgelegen parkeerplaats werd omgetoverd in een intiem sfeervol pleintje. Vanaf het begin al was het duidelijk dat er “potentie”inzat, en ontstond het idee om er marktjes en activiteiten te organiseren. Samen met omwonenden werd invulling gegeven aan het plein. In 2014 hebben de kunstenaars uit de aangrenzende Beddeweeg een muurschildering gemaakt op een zijgevel van het plein. Het kunstkwartier was geboren! 

Het enige echte tegen de gevel is de beginnende groene stokroos die straks mooi bloeit natuurlijk.

De rokende moor is een gevelsteen van een winkel...

Het wapen van zeeland in metaal voor een raam.

Het was overigens de eerste keer dat ik in Zeeland kwam, maar vast niet de laatste keer.

Rood, zwart en wit....

zijn de kleurtjes van mijn vingerhoedjes quilt waar ik vorig week ook al over vertelde.

Het lag een tijdje stil maar ik heb het pas weer opgepakt. Inmiddels zitten er 14 rijen vast.

Dus langzaamaan komt er toch weer wat schot in...

Heel veel stofjes zoek ik gewoon uit op kleur maar een enkel stofje is gewoon extra leuk voor het plaatje. In het geheel valt het misschien niet zo op maar maakt wel dat je wat extra's hebt om te kijken!

Een bolletje wol en een leuk vlindertje, dat geeft een stofje toch wel weer wat extra's.

Foto's van het geheel laat ik nog maar even achterwege want wie weet komt ie nog wel eens op een tentoonstelling terecht....

Humor op de woensdag...

Het bloemenmeisje....

Vorige week las ik weer een thriller uit:

Het bloemenmeisje van Anya Niewierra.

Van deze Nederlandse auteur is het haar derde thriller maar voor mij de eerste kennismaking!

Het bloemenmeisje van Anya Niewierra is een zinderende psychologische thriller over moederschap, verraad en menselijk onvermogen.

De 43-jarige Franse kruidenarts Nina Fleurie leidt een teruggetrokken bestaan in de Pyreneeën. Haar afgezonderde leven verandert wanneer zij bezoek krijgt van een Nederlandse vrouw. Deze Théa Wanders blijkt haar tweelingzus, van wie zij als baby werd gescheiden.

Théa had een gelukkige jeugd in Maastricht terwijl Nina tot haar veertiende door haar moeder Mia werd verstopt in de desolate Pyreneeën. Hier schiep de gevoelloze Mia een eigen religie en leerde Nina dat mensen Duivels zijn.

Als haar moeder vervolgens wordt vermoord, wordt de verwilderde Nina gevangen en meegenomen naar de bewoonde wereld, waar ze nooit écht aardt. Pas met de komst van haar tweelingzus voelt Nina zich voor het eerst verbonden met een mens. Maar dan verdwijnt Théa. De wanhopige Nina start een zoektocht die leidt naar het bizarre verleden van haar moeder én haar moeders moordenaar…

Ik vond het boek spannend en goed geschreven en het maakt mij nieuwsgierig naar haar tweede boek "Het dossier"dat hoog in de Hebban top 1000 staat.

#hebbanreadingchallinge  #thrillersvaneigenbodem

Over lente en een lekkerbek...

Ook al is het nog niet echt lente weer, als de tete a tete narcisjes gaan bloeien is er hoop....

Hoop op méér warmte, méér zon en méér ( maar vooral langer) daglicht!

Precies om die reden heb ik in mijn voortuin die zomers overwegend paars en roze bloeit in het voorjaar veel gele bloemen staan zoals de meisjesogen hierboven.

Naast de bloeiende bloemetjes liggen nog de restanten van de herfst: de eikels van de grote bomen die tussen de weg en de tuin staan. Deze ruim ik, in tegenstelling tot mijn buren, niet op omdat het zonde is om in de groene container te gooien. Er zijn genoeg liefhebbers voor: de Gaai 

En de houtduif scharrelen graag op die manier hun kostje bij elkaar.

Maar voordat ze uitgaan lopen halen ik de eikels toch weg want aan een eikenbos in mijn mini voortuin heb ik geen behoefte...

Een beetje geëxperimenteer met mijn camera...

Bij het maken van een foto voor een verslagje bij een boek 

plukte ik wat bloemetjes uit mijn eigen tuin en raakte zomaar wat aan het experimenteren met compositie en achtergrond.  Ik plukte een viooltje, wat tete à tete narcisje en drie totaal verschillende bloemen van één kerstroos.

Zomaar spontaan omdat ik, nadat ik tevreden was over de boekfoto de bloemetjes alleen ook wel heel mooi vond.  Ik gooide de bloemetjes in een bakje om naar de groene container te brengen toen ik er na twee uur achterkwam dat de bloemetjes nog wel heel mooi waren op mijn donkere aanrecht en ook een mooi contrast vormde....

Veranderen van compositie en van camera standpunt...

Ik vond het erg leuk om te doen. En gelukkig kun je tegenwoordig dankzij de digitale methode maar raak knippen en uitproberen. Hoe anders was dat jaren geleden toen je nog moest betalen voor ieder afdruk en er pas weken laten er achter kwam hoe het er uitzag en hopelijk alles gelukt was.....

Iets meer close up op de voorste groene kerstroos.

En dat boek?

Dat verslagje komt nog wel maar de titel verklaart al veel: "het bloemenmeisje"