Een waarheid als een koe....(10)

Voor de één een eye- opener, voor de andere gesneden koek!

Hier begint de zee!

Maar het is wel belangrijk om te weten. Alles wat op straat ligt wordt dankzij het hemelwater via de put naar het riool gebracht. En dat komt weer in een sloot, een kanaal, in een rivier en uiteindelijk in de zee.

Zo komt heel veel zwerfafval, plastic en heel veel meer in de zee.

 Vooral sigarettenfilters worden door het hemelwater meegenomen de goot in. Alleen al in Nederland worden naar schatting zeven tot tien miljard peuken jaarlijks op straat gegooid. Een sigaret blijft twee tot twaalf jaar liggen, de schadelijke stoffen verdwijnen met het hemelwater in de grond.

Zo gaat het ook met plastic. Iedere minuut beland er 20.000 kilo plastic in de oceaan! Twintigduizend kilo!!! Via allerlei zeestromen hoopt het zich op.

De oceanen zijn voortdurend in beweging als gevolg van de rotatie van de aarde en heersende windrichtingen. Er zijn vijf grote roterende zeestromingen, die gyres worden genoemd, en ook nog enkele kleinere. Het gaat om een soort reusachtige draaikolken waarin het drijfvuil langzaam naar het midden wordt gezogen, vergelijkbaar met een doucheputje. De gyres zijn gelegen in subtropische zones, dat wil zeggen boven en onder de evenaar. In alle vijf is sprake van een verhoogde concentratie van plastic afval ten opzichte van andere delen van de oceanen. Het overgrote deel betreft plastic deeltjes die we met het blote oog haast niet kunnen zien, omdat ze kleiner zijn dan vijf mm. Dit zijn de microplastics.

De gyres zijn geen drijvende eilanden of tapijten van plastic, ook wel garbage patches genoemd. Er is geen sprake van een zichtbaar drijvende opeengestapelde massa van plastic afval in het midden van de oceaan. Dergelijke misverstanden leiden een hardnekkig bestaan. Het gaat wel om een verhoogde concentratie van plastic dat voor een belangrijk deel uit zeer kleine stukjes bestaat.

Eenmaal in de zee zien  dieren plastic afval aan voor voedsel. En in een maag vol onverteerbaar plastic, past geen eten meer. Jaarlijks overlijden daardoor 100.000 zeedieren. Wetenschappers schatten dat 1 op de 3 zeeschildpadden en al meer dan de helft van de walvissen plastic heeft ingeslikt.

En het is zo simpel: zorg dat het afval niet op straat terecht komt!

Weer eens wat anders....een pastinaak- wortelsoepje

 Er zijn soepjes die je vaak eet, en soepjes die je zo af en toe eens neemt voor de afwisseling.

Dit is zo'n voorbeeld: de pastinaak- wortelsoep.

Je maakt een soep en een topping.

                   

De ingrediënten:

1 ui

390 gram pastinaak

1 teentje knoflook 

1 sinaasappel

1 prei

1 wortel

een paar takjes peterselie

5 eetlepels olijfolie

1200 ml water

2 groentebouillonblokjes

3-4 eetlepels geraspte (oude) kaas

                     

Maak de groente schoon: pel en snipper de ui. Pel en pers de knoflook. Schil de pastinaak en de wortel  en snij in stukjes. Snijd het witte deel van de prei in ringen. Hak de peterselieblaadjes fijn. 

                     

Was, boen en rasp de schil van de sinaasappel. Pers de sinaasappel uit.

Verhit 2 eetlepels olijfolie in een grote pan en fruit hierin de ui en de knoflook. Ca. 3 minuten zonder het te laten verkleuren. Schep voor de topping 1 eetlepel van het ui mengsel uit de pan. Fruit hierna de prei mee met het overige ui- knoflookmengsel. Voeg 1200 ml koud water toe en breng dit aan de kook. Voeg de bouillonblokjes, de pastinaak en de wortel toe en laat dit afgedekt 10-12 minuten zachtjes koken tot de pastinaak gaar is.

Pureer de soep met een staafmixer.

Voeg de sap van de sinaasappel toe aan de soep.

Nu de topping:

meng 3 eetlepels olijfolie met 1 eetlepel gefruit uienmengsel, de sinaasappelrasp, de fijn gehakte peterselie, de geraspte kaas en peper tot een grof mengsel. 

Breng de soep opnieuw aan de kook en voeg peper toe indien gewenst. Verdeel de soep over de kommen en garneer de soep met de topping.

Het recept komt uit zo'n zelf maak soepbox van de Jumbo

Stairway to heaven.... (3)

In San Francisco loopt deze trap die je op een mooie wijze van A naar B brengt...

Veel treden die met mozaïek steentjes golven, maan en zon verbeelden. 

Hieronder zie je een detail van de maan.

Heel bijzonder is de maan bij nacht, die verlicht je stappen!

Dat moet toch wel erg mooi zijn in een donkere nacht.

En natuurlijk.... na de nacht komt de dag met een vrolijk zonnetje!

Nog een bijzonder detail van een heel kleurrijk deel van de trap:

 

De reuze stern....

24 augustus dit jaar nam ik mijn camera mee naar Het Reevediep vlak bij Kampen. Een aardige meneer was zo vriendelijk om mij te wijzen op een groep Reuze Sterns. 

v.l.n.r: volwassen zilvermeeuw, adulte reuzenstern, juveniele reuzenstern, juveniele zilvermeeuw

En hoewel ik eigenlijk kwam voor de zwarte Ibis die daar ook gesignaleerd was, was ik toch blij dat ik de kans kreeg deze mooie vogels die relatief dichtbij zaten goed te fotograferen! Er zat op dat moment een groep van zo'n twaalf stuks van deze sterns. Een buitenkans!

Naast het jong ( links op de foto) en de ouder staat er op de voorgrond nog een jonge zilvermeeuw.

Reuzensterns zijn broedvogels van de Zweedse en Finse kusten en het Kaspische Zeegebied. Op doortrek doet een klein deel van deze sterns ons land aan, afkomstig uit het gebied rondom de Oostzee. De reuzenstern heeft een opvallende oranjerode snavel met een zwarte punt en is de grootste stern. Houdt meer van zoet of brak water dan van zout water. Vooral aan het einde van de zomer zijn ze in Nederland te zien in het IJsselmeergebied. Vanaf de jaren zeventig neemt het aantal waarnemingen van deze vogel toe, de laatste jaren (vanaf 2010) werden er meer dan 100 geteld op gemeenschappelijke slaapplaatsen, oplopend tot zo'n 150 vogels.

Dit jong kreeg een lekker visje toegespeeld. Eén van de ouders moest daar flink zijn best voor doen om het te vangen en in de lucht werd het de prooi nog bijna afhandig gemaakt door een meeuw. Helaas mislukte de foto van die actie.

Hier kun je goed zien dat de poten van het jong lichter van kleur zijn en ook de kop meer grijs is dan zwart.

Lekker in het zonnetje op een mini zandbankje....De kenmerkende donkere zwarte punt op de snavel bij de adulte dieren is hier goed te zien.

Volwassen dieren zijn 48-56 cm groot , spanwijdte 127 - 140 cm en dat is dus aanmerkelijk groter dan de grote stern 

(36-46 cm, spanwijdte 86-105 cm)

BROEDEN

Heeft één legsel per jaar met 2-3 eieren. Broedt van april-juni. Broedduur 26-28 dagen. Reuzensterns broeden solitair of in kolonies. Het nest is niet meer dan een kuiltje in een zandige of stenige grond. Kuikens blijven 3 dagen in het nest, en zijn na 35-45 dagen vliegvlug.

LEEFGEBIED

Leeft langs de kust, maar ook bij grote meren en plassen. Ze foerageren in het binnenland, maar ook direct langs de kust in deltagebieden, zelden midden op zee. In hun overwinteringsgebieden vliegen ze soms nog meer het binnenland in, langs grote rivieren.

heb je gezien dat de vogels geringd zijn? 

VOEDSEL

Het voedsel bestaat voornamelijk uit kleine en middelgrote vissen. Soms ook eieren/jongen van andere vogels en aas.

VOGELTREK

Vanuit de broedgebieden in Zweden en Finland trekken reuzensterns na het broedseizoen langzaam over centraal Europa naar vooral West-Afrika waar ze overwinteren. Er blijven wat vogels hangen op het Iberisch schiereiland en in Marokko. In Nederland vooral in augustus-september tijdens de doortrek naar het zuiden waar te nemen. In het voorjaar passeren hier lage aantallen tussen medio april en medio mei.

( bron: vogelbescherming)

 

Humor op de woensdag....

 

Hindergroen ( en nog meer moois) van Martine Bijl....

Van welke leeftijdscategorie je ook bent, van Martine Bijl (1948-2019) heb je vast wel eens gehoord.

 Ze was zangeres, vertaalde musicals, schrijfster, presentatrice, actrice en cabaretière.  Je kunt haar kennen van "wie van de drie" waarvan ze vanaf 1970 panellid was of als actrice in "het zonnetje in huis" waarin ze vanaf 1993 tien jaar lang glorieerde naar Kraaikamp Sr. 

De jongste kijkers zullen haar ongetwijfeld kennen van haar subtiele opmerkingen tijdens Heel Holland Bakt. Of als burgemeester van het dorpje Averecht in het Sinterklaasjournaal van 2011? Of ken je haar typetje nog als Agnes de Boer ( roddelverslaggeefster)?

Mijn eerste kennismaking met Martine Bijl was van haar door geschreven en geillustreerde boek "Elfje Twaalfje en de lente penseel" waar bovendien ook nog een lp bij zat met de bijbehorende liedjes .

Op youtube  vond ik daar nog een klein stukje van: 

Maar terug naar het boek dit is de de tekst van de achterflap:

In Hindergroen schrijft Martine Bijl over haar leven, over haar vader, die huisarts was in Amsterdam-West, over het verslavende van tuinieren, over haar hekel aan onbegrijpelijk design, over haar liefde voor taal en over haar moeder, het doktersvrouwtje dat niet van haar achterwerk sprak maar over haar bilquadranten.

Martine Bijl hanteert de pen al jaren: teksten voor haar theatersolo's, liedjes, vertalingen van musicals, columns in Zin, sprookjes en teksten voor Heel Holland Bakt. Hindergroen geeft in 40 hoofdstukken een beeld van de wereld van Martine Bijl, in de elegante, licht-ironische en trefzekere stijl die u van haar kent.

In de inen uitleiding schrijft ze over het langzame proces van haar herstel na een hersenbloeding, een onverwachte explosie van hindergroen.

En wie het boek leest zal ongetwijfeld "horen"zoals ze het zelf zou vertellen.

Subtiel soms wat vilein maar in ieder geval met heel veel humor. Ook al vertelt ze niet alleen maar over leuke zaken. 

Ik vond het een mooi boekje dat met de korte verhalen ook heel prettig leest.

Minder bekend is dat Martine niet alleen creatief wat met potlood en pen. Ze maakte ook fantastische poppen waarin karakters heel mooi neergezet werden. 

Mooi hè?

Echte gezichtsuitdrukkingen die poppen levensecht maken.

O, ja en voor het geval je je afvraagt waar de titel Hindergroen voor staat?

Het is een door Martine veel gebruikte term voor onkruid. Het klinkt veel subtieler en dekt evengoed de lading. Dat is misschien wel Martine Bijl ten voeten uit

Zwart, wit en rood.....uit de oude doos

Het is een klassieker maar deze drie kleuren doen het altijd goed!

Bovenstaande twee mini quiltjes die ik een paar jaar geleden maakte heb ik dan ook in die kleuren gemaakt. Met alleen maar blokjes gemaakt maar juist heel anders door gequilt met schuine lijnen en losse vormen. Hier onder zie je een detail van de achterkant tijdens het quilten, op dat moment nog niet klaar.

Ook in het dorpje dat ik een aantal jaren geleden maakte koos ik weer dezelfde kleurencombinatie.

De huisjes voornamelijk wit, de raampjes zwart en de daken natuurlijk....rood!

En omdat het zo'n mooie combi is en ik daar nog steeds niet op uitgekeken ben....

is de quilt waar ik nu aan werk ook weer in die kleurtjes.

Gelukkig is mijn lapjes voorraad nog steeds niet geslonken en kan ik nog even voor uit!

                            

Een waarheid als een koe... (9)

 

Het begin van de kerststal...

Een paar weken terug heb ik een beginnetje gemaakt met de kerststal waarvan ik een paar jaar geleden al een boekje kreeg. 

Het meest logische is om met een Maria te beginnen dus dat heb ik maar gedaan. Het streven is ook om dit jaar in ieder geval ook Jozef en Jezus in de kribbe te maken.

Het basis figuurtje van alle poppetjes is gelijk dus maakte ik eerst alle losse onderdeeltjes.

Erg leuk om te maken!

Deze vier kleurtjes had ik nodig voor Maria. Ik gebruikte Coton 3 van Phildar.

Het boekje is van Christel Krukkert. 

 

Bijzondere deuren.... (6)

Veel tijd moet er gestoken zijn in het maken van deze deur,

Onderverdeeld in vakjes waarbij vaak een cirkel of een zandloper vorm vaak herhaald wordt.  Het ziet er indrukwekkend en massief uit. Ook bij deze deur kan ik de locatie niet noemen maar ik vind het gewoon mooi. Wat ik dan weer jammer vind is de deurgreep. Veel te klein en dat was veel creatiever op te lossen. Met hout én een beetje meer in proportie, groter dus, zou ik veel mooier vinden.

 Heel anders is de metalen deurklopper! Goed gebruikt zo te zien...

Humor op de woensdag...

 

Confettieregen van..... Splinter Chabot

Splinter Chabot is programmamaker, politicoloog en auteur. En in die laatste hoedanigheid debuteerde hij met confettiregen in maart 2020. Het boek doet verslag van zijn enorme worsteling met zichzelf. Om zijn homoseksualiteit en zijn zoektocht naar wat hij wil. Het is autobiografisch al laat hij de hoofdpersoon als Wobie door het leven gaan. Ook niet toevallig gekozen omdat dit zijn koosnaam in het gezin Chabot is.

 De achterflap:

CONFETTIREGEN is een prachtig, ontwapenend en ontroerend verhaal over een jongen genaamd Wobie die opgroeit in een warme en veilige omgeving. Als in een sprookjeswereld. Eenmaal op school komt hij erachter dat zijn enthousiasme volgens sommigen gekooid moet worden, dat sommige kleren alleen voor meisjes bestemd zijn en dat verliefdheid ingewikkelder is dan een hartje tekenen.

Aan de hand van drie bepalende ontmoetingen in zijn jeugd, komt Wobie steeds meer over zichzelf te weten. Naarmate hij ouder wordt ontdekt hij langzaam maar zeker dat hij anders is dan zijn broers, anders dan zijn meeste klasgenoten, anders dan wie hij dacht te zijn. Anders dan wie hij wilde zijn. Langzaam sluipt er een grijze mist in zijn leven, en begint hij iets te ontdekken dat eerst genegeerd, vervolgens gevreesd, maar uiteindelijk gevierd wordt. Dit boek is een dagboek van die worsteling en die zoektocht.

Zo'n zoektocht als dat Chabot heel mooi en ontroerend beschrijft verwacht je eigenlijk in een streng Christelijk gezin of in een gezin waar minachtend over homoseksualiteit wordt gedaan. Dat kan in het geheel niet gezegd worden over vader Bart en moeder Yolanda en zijn drie broers. Overduidelijk is het een gezin waarin al heel snel vertelt wordt dat zowel schoondochters als schoonzoons welkom zijn en er alle begrip is voor welke beslissing dan ook van de vier kinderen. Creativiteit wordt enorm gestimuleerd en vooral ook jezelf zijn. Toch maakt dat het voor de jonge Splinter niet makkelijker. Sterker nog, hij zet zich enorm af tegen het feit dat ie niet "anders" dan anderen is en wil zijn.  En dat is niet zijn enige angst, er is meer dat hem dwars zit. Ondanks een grote groep goede vriendinnen bij wie hij zijn hart kan luchten en die eerder dan hij zelf zien waar zijn hart ligt voelt hij zich vaak alleen en vooral zoekende.

Ik vond het een mooi boek en was ook geraakt door een verhaal dat hij in de nawoord vertelt over zijn moeder die een door hem als kind ontworpen bank jaren later laat maken. Dat getuigd enorm van geloof in je kind, takt en rechtvaardigheidsdrang. 

Een mooi boek dat op mij veel indruk maakte! Een aanrader!

Vingerhoedjes naaien...

is een uitstekende bezigheid voor een regenachtige zondagmiddag en dus pakte ik het er weer eens bij.

Alle rijen die ik al klaar had zaten aan elkaar vast en dus was het tijd voor een nieuwe rij!

Rij 16  had ik al wel uitgezocht en op volgorde gelegd maar het zat maar voor een klein gedeelte aan elkaar. Een lekker klusje voor op de bank....

Hier een foto van de eerste 15 rijen die al aan elkaar zitten. 

Zwart, wit en rood is een goede combi en ik wilde met mijn vingerhoedjesquilt iets anders dan de geijkte afwisseling tussen licht en donker en dan ook steeds om en om. Daarom tekende ik een patroon en maakte er een soort kader omheen waar dan weer een speelse band doorheen slingert. Het doorquilten moet straks dat patroon nog meer accentueren.

Maar het duurt nog wel even eer ik daar aan toe ben. Want het totale patroon bevat 28 rijen en nu is dus rij 16 in de maak. Over de helft, dat wel...

 

Een waarheid als een koe... (8)

 

Op zoek naar inspiratie....?

Beeldhouden kan ook met vilt en wol!

Dat bewijst Stephanie Metz wel.

Deze Amerikaanse maakt mooie sculpturen en exposeert over de hele wereld.  Zij noemt het biomorfische figuren.

Ze zijn groot en knuffelbaar.

Dat komt natuurlijk ook door de materialen die het zeer aaibaar maken.

Soms zijn de werkstukken drie dimensionaal en  groot. Maar ook klein en plat behoort tot haar repertoire.

En dat je zomaar tussen de werkstukken kunt lopen heeft ook wel wat...

En wie zegt dat een werkstuk op een sokkel moet staan. Op hangen kan ook!

Ik vind het in ieder geval erg mooi. En die naturelle uitstraling maakt het ook heel zacht en vriendelijk...

 

Dat zou ik graag eens in het echt bekijken maar dat zal wel een wensdroom worden. Gelukkig is er internet tegenwoordig!

Wandelend op.... De Empense en Tondense Heide (1)

 In 1929 kocht Natuurmonumenten twee heideterreinen om ze te redden van de ontginning: de Empese en Tondense heide. Toen 54 hectare bij elkaar. Nu is het gebied 260 hectare groot, doordat Natuurmonumenten in de loop der jaren nieuwe gronden heeft kunnen aankopen. Een flink gebied om heerlijk doorheen te struinen. Genieten van water, bloemen en zandpaden.

Er zijn twee wandelroutes, de 5 kilometer met rood aangegeven en een van 7,5 kilometer die met geel aangeven wordt. Ik koos voor de gele route van 7,5 kilometer. Hoewel de route hele natte delen kent en daarom ook aangeraden word om laarzen mee te nemen was het na een derde droge zomer de afgelopen weken niet nodig. De wandeling voert je langs een bomenpad, langs hooilanden, hei en bloeiende grasvelden.

Een natuurgebied dat – in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden – bestaat uit bijzonder bloemrijk grasland. Hier groeien zeldzame planten als Spaanse ruiter en gevlekte orchis. Ook buiten het vlonderpad is de route erg nat, zeker in de winter zijn laarzen hier onontbeerlijk!

Ooit graasden hier de gezamenlijke schaapskuddes van de nabijgelegen dorpen Empe en Tonden. Midden door het gebied loopt de hoger gelegen Mestweg, waarover de boeren hun karrenvrachten met mest en heideplaggen vervoerden. Pas toen de schaapskuddes overbodig waren geraakt werd het gebied ontgonnen.

Volgens de site van natuurmonumenten is dit gebied in het voorjaar en in de zomer het mooist maar ik kwam er eind oktober voor het eerst en ik vond het prachtig. Maar ik snap dat de als de grasvelden en weides bloeien dit ook prachtig is. En als de hei bloeit in augustus en september moet het er natuurlijk ook prachtig zijn.

Klein en teer is het zandhaarmos in de foto hierboven...

Grappige doorkijkjes tussen bomen door geven een leuk kijkje op het landschap.

Blij verrast was ik met deze roodborsttapuit dame. Keurig stil zat ze een hele poos boven op een rietpluim. Dat is nog eens poseren!

Aan poseren doet het goudhaantje niet, dat springt voortdurend van tak naar tak en ik vond het een hele kunst om het te vangen in de lens van mijn camera.

Hier boven zie je het vlonderpad. In natte tijden staat dat volledig in het water. Daar was nu geen sprake van...

En ondanks dat het gehele gebied ingeklemd is door wegen en een enkele boerderij waan je je toch helemaal in the midle of nowhere...

Ook nog leuk om te vermelden is het informatie schuurtje dat Jantine Peters en Jaap Grolleman hebben ingericht. Je vind er een paar stoeltjes waar je lekker even kunt zitten en wat historische en actuele informatie. Samen met Natuurmonumenten en het Waterschap Vallei en Veluwe hebben Jantine Peters en Jaap Grolleman 25 ha. van hun landbouwgrond afgegraven en laten omvormen tot natuurgebied.

Het paar bezit een melkveehouderij aan de rand van de Eerbeeksche Hooilanden. Jantine Peters over de totstandkoming van het gebied: “Op onze grond is de bovenlaag afgegraven en verwijderd. We hebben zo weer de natte hooilanden van vroeger kunnen creëren. Dit heeft een gunstig effect op het herstel van de naastgelegen Empese en Tondense heide.”

De route start vanaf de parkeerplaats van het natuurgebied aan de Hallsedijk, ter hoogte van het Hasseltpaadje, 7399 Empe.

Loop je  ook een keer een stukje mee? En ik ben nieuwsgierig naar je eigen favoriete wandelgebiedje...