Een waarheid als een koe...

 bron: omdenken

Humor op de woensdag...

 

Nulpunt, een spannende Scandinavische thriller...

Scandinavische thrillers zijn niet voor niets heel populair, ze staan bijna allemaal garant voor goede opbouw, spanning, sfeer en verrassende plots. 

Zo ook dit exemplaar van het duo Jorn Lier Horst en Thomas Enger. Beide hadden ieder apart al hun punten verdient als thriller auteur en samen brachten ze ook twee boeken uit. De laatste verscheen recent maar dit eerste deel komt uit februari 2020. In het Noors, hun moerstaal verscheen inmiddels een derde deel maar dat is nog niet vertaald. Ik begon uiteraard met het eerste deel.

De tekst van de achterflap:

 Oslo, 2018. De bekende atlete Sonja Nordstrøm komt niet opdagen bij de boekpresentatie van haar omstreden autobiografie. Als celebrityblogger Emma Ramm later die dag naar Nordstrøms huis gaat, ziet ze dat de deur openstaat en treft ze binnen tekenen van een worsteling aan. Op de televisie zit een papiertje geplakt met daarop het cijfer 1.

Rechercheur Alexander Blix krijgt de leiding over de zaak-Nordstrøm. Er zijn verschillende aanwijzingen, maar de timing waarmee die verschijnen lijkt zorgvuldig gepland. Is het allemaal onderdeel van een groter geheel dat ze nog niet kunnen overzien?

Uiteindelijk worden Blix en Emma gedwongen om samen te werken. Ze zijn beiden vastbesloten de moordenaar te vinden. Die hunkert naar aandacht – en hij heeft de smaak nog maar net te pakken…

Zoals ik eerder al schreef is ook dit boek goed opgebouwd. Gaande weg het verhaal ga je steeds meer denken dat een gewone gebeurtenis vast niet voor niets is. Daar zit vast wat achter. En zo verwacht je een bepaalde move en komt een ander weer als een totale verrassing. Het duo slaagt er ook heel goed in om de karakters van de hoofdrolspelers Blix en Ramm goed neer te zetten. En vooral het achterliggende verhaal, hoe Blix bij Emma uitkomt vond ik goed bedacht en is ook vast voor  volgende delen vast een rode draad. 

Jorn Lier Horst ( 1970) , hier links op de foto, was tot 2013 rechercheur moordzaken in de provincie Vestfold. Hij studeerde criminologie, filosofie en psychologie en is inmiddels full time auteur. Hij schreef een 15 tal boeken, hoofdzakelijk met hoofdpersoon William Wisting maar lang niet alle delen zijn naar het Nederlands vertaald. 

Thomas Enger ( 1973) studeerde eerst Lichamelijke opvoeding, werkte als turnleraar  maar ging daarna weer studeren, eerst journalistiek en daarna geschiedenis. Werkte voor een internet krant maar brak in 2010 door als thriller auteur. Hij ontving diverse literatuur prijzen. Maar ook kinderboeken vloeiden uit zijn pen. 

Ik gaf het boek 5 sterren en dat komt omdat het van kaft tot kaft een echte page turner is! En waar sommige Scandinavische thrillers lastig zijn om de, voor ons Nederlanders, lastige namen valt dat hier reuze mee. Komt misschien ook omdat de hoeveelheid personen die in dit boek opgevoerd worden wel mee valt.

Vogels langs de IJssel...

 Ik was al druk doende ganzen te fotograferen toen mijn oog viel op deze Houtsnip die veel dichterbij aan het foerageren was. Bijna over het hoofd gezien!

 

Een mooi beestje!

In de volgelopen uiterwaarden, op een laag drab van takjes, grasjes en ander drijvend materiaal dat tot een dichte laag was opgestuwd tegen de wal liepen heel veel kwikstaartjes en graspiepers te zoeken naar voedsel.

Vooral de graspiepers vielen nauwelijks op door hun schutkleur. Het is dat ze druk aan het scharrelen waren en vlotjes dribbelden...

Veel makkelijker te herkennen was natuurlijk de kieviet. Nog niet eerder kon ik m zo close op de foto zetten. Wat een kleurenpracht in zijn verenkleed!

Meer robuust is de roek. Opvallend zijn de kale plekken aan zijn snavel basis. Dit onderscheid hem van de zwarte kraai.  En komt het door zijn kraaloogjes dat hij zo eigenwijs kijkt??

En als je dan ook zo parmantig poseert op een straatnaambordje moet je natuurlijk wel even een fotootje maken!

Hoewel de meerkoeten veel talrijker waren vond ik deze enkele krakeend ook wel erg mooi.

De zwarte kraai had hier een uitstekend uitkijkpost uitgekozen om alles te overzien. 

Er was maar weinig wat hem ontging denk ik.

Ook op een hoge standplaats keek deze kramsvogel, een echte wintergast in ons land, uit naar lekkere bessen. Want daar is ie gek op!

Deze foto's maakte ik afgelopen zaterdag allemaal langs de IJssel toen ik nog in een wit en koud landschap wandelde van de Worp naar Wilp. Koud maar heerlijk fris weer was het. Komend weekend worden weer hele andere temperaturen verwacht. Het kan verkeren in Nederland...

Stairway to heaven....(6)

Deze trappen van de Santa Maria del Monte in Caltagirone ( Sicilië, Italië) zijn van zichzelf al indrukwekkend. De trap is in 1608 gemaakt en is 142 treden hoog. 

Maar voor speciale gelegenheden worden de trappen vol gezet met bakken met planten en bloemen.

En dat ziet er ook heel mooi uit. En wat een werk. Allereerst moet je het patroon bedenken en dan behoorlijk uitmeten om het zo ook in werkelijkheid op de trap ook zo uit te laten komen.  Maar dat is hier zo te zien zeer goed gelukt! Op de bovenste foto vind ik de symmetrie heel mooi en op de onderste foto de kleuren heel sprankelend.

 

En dan dat watergeven! Je wil natuurlijk ook wel eer van je werk en dat het langer dan een dag staat, toch?

Het is wel te hopen dat het waterpunt ergens bovenin zit! Want om nou iedere keer met je gietertje helemaal naar boven te gaan... 

Humor op de woensdag....

 

De ontdekking van Urk....

Matthias Declercq (1985) is een Vlaamse schrijver en journalist die in 2019 een half jaar inwoonde bij een Urks gezin om op die manier door te dringen tot het DNA van de gemeenschap. 

Aanvankelijk kijkt men wat sceptisch naar "die Belg" maar gaande weg weet hij het vertrouwen te winnen. Bezoekt alle kerken ( en dat zijn er 21! ) op een gemeenschap van iets meer dan 21.125 mensen, 98% van de inwoners is aangesloten bij een kerk of geloofsgemeenschap.  Hij voert vele gespreken, wordt ook soms anoniem gevraagd om zaken aan de kaak te stellen en vaart een week mee op een kotter. En gaat mee naar de kroeg. Wat mij toch wel het meest bij blijft van het boek is de heilige driehoek van kerk, kotters en coke.  Er gebeurd veel onder druk van de kerk en er is ook veel waarvan je kunt zeggen dat het door God verboden is. Waar de Declercq terecht zijn bewondering voor uitspreekt is de gulheid van de Urkers. Het is al jaren de gulste gemeente van Nederland. In 2008 werd per huishouden 52,64 euro uitgegeven aan goede doelen. En om even te vergelijken. Amsterdamse huishoudens doneerde in die tijd 0,59 euro.

Matthias M.R. Declercq

Declercq hanteert in zijn boek een vlotte schrijfstijl en doorspekt zijn teksten af en toe met typisch Urker Dialect. Ik las het boek als luisterboek en ook daar werden die woorden op de juiste typische manier uitgesproken. Voor mij heel herkenbaar omdat Urk op de Noordoostpolder ligt waar ik 25 jaar woonde. Ik kan het boek aanraden!

 

Rondje langs een winterse IJssel....

Mijn wandeling startte vandaag bij de Worp, dat is aan de Gelderse kant van de IJssel. Je komt daar via het pontje vanuit Deventer of in mijn geval gewoon met de auto vanuit Wilp.

Nou stond de IJssel de afgelopen anderhalve week zó hoog dat het Worpplantsoen onderwater liep.

's zomers kun je daar picknicken, naar muziek luisteren of gewoon lekker luieren. 

Maar nu het gevroren had kun je er dus schaatsen en sleeën!

En IJsbaan tussen de bomen...

In de koepel treden 's zomers bandjes op.

Een blik óver het hoge water naar de Lebuineskerk van Deventer. Zie je de borden die rechts vooraan helemaal in het water staan?

De sneeuw maakt de sky line extra bijzonder.

De zandzakken zouden hier het pop-up restaurant Meadows moeten behoeden voor het hoge water. Het was niet genoeg en moest alsnog in allerijl weggehaald worden.

 

Ganzen waren er in allerlei soorten en maten. Ik heb zeker 5 soorten herkend maar hier zie je de grauwe gans.

De hele stam van de boom staat in het wassende water. Maar daar zijn de uiterwaarden ook voor bedoeld. En zie je het prikkeldraad op de voorgrond. De ijspegels hingen er wel heel mooi aan!

Nog iets meer close up.

En zó zie je heel goed dat sneeuw bestaat uit allerlei kleine sneeuwkristallen.

Nog even achterom kijken levert een mooi plaatje op!

Een sneeuwpop maar dan even anders....

Standaard heeft een sneeuwpop twee of drie bollen, een wortel als neus en kooltjes als ogen,

dat laatste is anno 2021 al een beetje lastig...

Maar je kan het sowieso al heel simpel een beetje anders maken...zet m op z'n kop!

Het kan natuurlijk ook anders....geen pop maar een heleboel bollen als rups.

 

Ook koude soortgenoten als de pinguïn kun je heel leuk namaken!

 

En zo goedmoedig als de standaard sneeuwpop er qua uitstraling uitziet, zo nors maar ook hip ziet de volgende sneeuwpop er uit... als een hippe punker.

En hoe schattig zijn deze vier poppen...opa en oma met de kleinkinderen. Let ook op het mooie antieke mutsje dat oma op heeft.

Maar heel knap gemaakt vind ik de Harry Potter look a like!

Wie de boeken gelezen heeft herkent onmiddellijk Hedwig de uil, de cape en de shawl in de kleuren van Griffoendor  doen de rest.

Met de huidige slecht plakkende poedersneeuw is het lastig maar wie nog wat inspiratie zoekt heeft hier best wat ideeën. 

Humor op de woensdag...

 

Nog lange niet..... Arlidge's nieuwste Helen Grace thriller

Nog niet zo lang geleden las ik het eerste deel van de Helen Grace serie van M.J. Arlidge maar inmiddels ben ik al aan deel 9  ( en tot nu toe laatste deel) toe. 

En ook dit deel draagt weer de titel van een onschuldig kinderliedje maar onschuldig zijn deze boeken allerminst. Politie inspecteur  Helen Grace is een pittige tante en in haar thrillers gebeurt van alles. In eerste instantie lijkt het altijd simpel wie de dader is maar naar mate je verder vordert in het boek ligt het altijd toch een stuk complexer en zijn de motieven zó talrijk dat er meerdere daders lijken te zijn. En toch slaagt Arlidge er altijd weer in om een verrassende plotwending te bedenken die je niet ziet aankomen. En áls je dan al in de goede richting denkt of iets vermoed vraag je je af hoe het dan zo kan gebeuren.   

De tekst van de achterflap:

"Je hebt nog één uur te leven.'

Dat is het enige wat er uit de telefoon klinkt voor er wordt opgehangen. Is het een misplaatste grap? Een verkeerd nummer? Een misverstand? Alles is beter dan de gruwelijke waarheid: dat iemand zijn slachtoffers zestig minuten lang nauwlettend in de gaten houdt… en dan toeslaat.

Terwijl het dodenaantal oploopt, raakt Helen Grace verstrikt in een race tegen de klok. Maar de dader blijft haar steeds een paar stappen voor. Helen heeft geen motief, geen verdachten en geen aanwijzingen. Totdat blijkt dat alle slachtoffers deel waren van dezelfde vriendengroep. Een vriendengroep voor wie elk telefoontje nu het laatste kan zijn, want wie opneemt is voorgoed verloren.

 Arlidge (1974) is een Britse auteur die al bijna twintig jaar scenario's schrijft voor Britse crime series. Silent Witness is zo'n serie. Zijn debuut boek Iene Miene Mutte viel rap in de smaak en vele delen volgde. Ook schreef hij enkele stand alones, maar allemaal thrillers die succesvol ontvangen werden. In Nederland worden zijn boeken uitgegeven door Boekerij.

Ik las dit boek met plezier en er zijn genoeg open eindjes in dit negende deel dat er vast nog wel een tiende komt.

Een waarheid als een koe.... (18)

 

Dutch Beach Art .... kunst in vogelvlucht

Via het programma van Floortje Dessing zag ik Tim Hoekstra op TV die liet zien wat voor kunstwerken hij maakte. Ik was onder de indruk want hier hou ik van!

Vergankelijke kunst, dat wel.  Ze zeggen wel altijd heel dramatisch: de zee neemt en de zee geeft maar in dit geval is dat wel heel letterlijk.  Uren is hij bezig met een bladhark om patronen, meestal heel wiskundig en in ieder geval symmetrisch, te maken terwijl het eb is. Maar na een aantal uren begint de vloed te komen en verdwijnt langzaam maar zeker het kunstwerk. Het wordt verzwolgen door de zee.

Gelukkig hebben we de foto's nog!

En dankzij de technieken van drones ook prachtige beelden van bovenaf. Want als je er vlak naast staat en erover heen kijkt zie je niet want je in vogelvlucht wel zou kunnen zien.

Hier zie je Tom aan het werk met zijn ( blad)hark. Mooi plaatje trouwens zo met een zeehond op de achtergrond en hoewel met een dikke jas aan toch op blote voeten. 

Ik ben heel benieuwd hoe hij de patronen zo uitgewerkt krijgt wat dat is mij niet helemaal duidelijk. 

Maar mooi vind ik het wel!

Ooit zag ik dit soort beelden maar dan heel anders uitgewerkt namelijk in de sneeuw. Ook prachtig maar in Nederland niet vaak mogelijk. Gelukkig hebben we een alternatief: een lange brede Noordzee kust die Hoekstra veel mogelijkheden biedt. 

 Wil je meer van hem zien? 

Volg hem HIER op instagram of HIER op facebook of google zijn naam of check "Dutch Beach Art"

Vlinders doen je verlangen naar de zomer.....

Als er iets is dat mij in de koude kille wintermaanden doet verlangen naar de warmte zijn dat wel de vlinders. Ze staan symbool voor licht, warmte en lange avonden en heel veel buiten zijn.  Volop te zien op warme dagen waarin ze de vleugels spreiden om zo veel mogelijk zonlicht op te vangen en zich te koesteren in de warmte.

 

Zo teer en broos maar toch zo ongelofelijk sterk. Er zijn zelfs trekvlinders die honderden kilometers afleggen. Niet zo maar rond fladderen maar doelgericht kunnen vliegen met een snelheid van 50 km per uur. Maar goed dat gaat niet op voor deze dagpauwoog.

 

Met eigenlijk verkeerd licht kun je op de foto hierboven niet goed de juiste kleuren zien maar wel daardoor de teerheid omdat je bijna door de vleugels heen kunt kijken.

Afgelopen jaar zag ik in Drenthe voor het eerst de kleine vuurvlinder, ook al zo'n mooi exemplaar wat zich hier laaft in de zon. En de wetenschap dat het echt wel weer zomer gaat worden ( en dan is het misschien wel zó warm dat je echt verlangt naar koelte!) trekt mij dan weer door de koude wintermaanden heen. Zodra de dagen lengen gaat de blik weer vooruit naar de zomer. Heerlijk vooruitzicht!