De dwerg- én de grote Stern....

Vorige week bezocht ik in de kop van Noord Holland de Harger- en Pettemerpolder.

Ik was er al eens eerder langs gereden en toen heel even gestopt maar nu nam ik er de tijd voor!

Nadat ik verschillende grote sterns, visdiefjes en kokmeeuwen gespot had maakte een andere fotograaf mij attent op de dwergstern die in een ander verderop gelegen gedeelte van dit gebied zou broeden.  Dat vond ik wel de moeite waard en was benieuwd of ik dit koppel kon vinden.  Eerst zag ik alleen het vrouwtje maar op de terugweg zag ik het koppeltje samen. 

Nadat ik ze even geobserveerd had gebeurde wat ik vermoedde: een paring. Het was razendsnel weer voorbij: binnen een paar seconden dus was blij dat ik ze precies op dat moment kon kieken.

Met een geel-oranje snavel en korte oranje poten snap je gelijk waarom ze dwergsterns genoemd worden. Maar op de kop vind ik het zorro-masker wel heel grappig.
 

Ook de grote sterns waren druk met broeden. Althans dat vermoedde ik want echte nesten maken ze niet: het zijn gewoon kuiltjes in zand of grind.  Feit is wel dat ze in grote kolonies broeden  ( in tegenstelling dus tot de dwergstern waar ik maar één koppel zag.) en in dit kleine gebiedje zaten er dus honderden. Dat geeft een aardig gekrijs dat kan ik je wel vertellen. 

Met een indrukwekkende kuif én de gele punt aan het einde van de snavel zien ze er wat statig en bazig uit. De poten zijn ook zwart. Maar mooi zijn ze wel.

Gezellig met zijn alle, schouder aan schouder, op een klein eilandje in brak water nèt achter de duinen is het hier wel een drukte van belang.

Wil je meer weten oveer dit mooie open natuurgebied klik dan HIER

Humor op de woensdag...

 

Het geheime kistje van Elle...

Historie en romantiek is een beproefde succesformule die ook Aline van Wijnen goed beheerst. Twee verhaallijnen die historische feiten combineren met een ándere zoektocht namelijk die van Janna. Ze is wie ze is en is daar niet zo gelukkig mee maar vergeet zelf het heft in handen te nemen. In tegenstelling tot haar vriendin Angel die impulsief en doortastend is wacht Janna altijd af en kiest voor het bekende. Maar als toch, door het lot én Angel een handje geholpen, Janna een onverwacht besluit neemt en letterlijk haar biezen pakt komt er meer op haar pad dan alleen maar een verhaal over de geschiedenis van haar oma.

In vlotte woorden en met toegankelijke zinnen ontrolt zich een boeiend verhaal dat ontroerd en ook verwonderd. Het toont de bruutheid van een oorlog maar ook de veerkracht van mensen die keuzes maken die respect verdienen. 

 Wit-Rusland, 1941. Tijdens een razzia in haar geboortedorp is de Joodse Ella getuige van de moord op haar familie. Ze weet zelf te ontkomen en vlucht het bos in, waar ze wordt opgenomen door een groep verzetsstrijders die zich daar schuilhoudt. In hun midden wordt Ella onverwacht weer gelukkig, maar helaas is dat van korte duur. Na de bevrijding krijgt Ella, die niets meer te verliezen heeft, valse papieren met de naam Elle. Ze reist verder naar Parijs om informatie door te geven over voortvluchtige nazi’s. Over haar afkomst en haar verleden zwijgt ze de rest van haar leven als het graf.

Nederland, 2013. Janna maakt een moeilijke tijd door nadat haar man haar heeft verlaten. Als haar oma Elle in diezelfde periode overlijdt, helpt Janna haar moeder met het uitruimen van oma’s huis. Ze vindt een versleten kistje waar spullen in zitten die ze niet kan plaatsen: een davidster, een oud identiteitsbewijs in een onleesbare taal, en een gladde metalen ring. Had haar stille, gesloten oma een geheim verleden? Janna gaat op zoek naar de waarheid, een reis die haar via Parijs en Wit-Rusland terugbrengt naar haarzelf.

Aline van Wijnen debuteerde in 2016 met de roman Halsoverkop nadat ze een schrijfwedstrijd had gewonnen. Haar tweede boek was het goed ontvangen Liefde met gebruiksaanwijzing. Bij Boekerij verscheen in 2020 haar feelgoodroman Bestemming geluk.

Ik vond het een mooi boek en kan mij voorstellen dat het in de boekhandels vaak over de toonbank gaat! 

Over boekhandels gesproken, deze week is het ook Boekenweek. Altijd een extra reden om daar een kijkje te nemen toch?

Bijzondere deuren

 

Stinzeplanten in Deventer...

Naar aanleiding van een online lezing over stinzeplanten én de tip waar ik ze dichtbij kon vinden ging ik vorig weekend met mijn camera op pad naar de Singel in Deventer. 

Kievietsbloemen zijn er in allerlei kleuren te vinden. Ze zijn erg mooi en elk individu een kunstwerkje op zich. Het hangt sierlijk naar beneden , bijna een tulpje op zijn kop. En met een mini dambord print is het bijna niet voor testellen dat dit een natuurlijke print is. 

Ook het lenteklokje was daar te vinden. Groter, hoger dan het sneeuwklokje en met een latere bloeitijd. Alleen de vorm geeft enige gelijkenis.

Helemaal wit is ook deze kievietsbloem, weer totaal anders dus. Geen print maar wel de kenmerkende vorm. 

Meestal zag ik er één of twee bloeiend bij elkaar. Maar op de foto hierboven zag ik een fraai groepje van een stuk of zes prachtexemplaren. 

Deze twee lijken wel een Siamese tweeling. 

 

Verderop in het Rijsterborgherpark zag ik de Vingerhelmbloem, ook zo'n soort waar ik voor de lezing nog nooit van gehoord had. Enerzijds is het ook een plantje waar je makkelijk aan voorbij loopt maar de grote groepen, als je ze eenmaal in het vizier hebt, maakt toch dat je blik er naar toe getrokken wordt!

 

Dit is een sneeuwroem daar zijn er meerdere soorten van, de grote en de kleine, maar ik ben leek dus kan het verschil nog niet duiden.... Maar leuk vond ik mijn uitstapje wel. Want hoe meer ik leer, hoe meer ik zie. Maar ook hoe meer ik zie, hoe meer ik leer....

Humor op de woensdag...

 

Maak dus maar eens een dansje....

Het slechte pad... een thriller van Robert Galbraith

Het voordeel van boeken lezen die een serie vormen is, zeker als je de auteur goed vind, dat je weet wat je ongeveer kunt verwachten. Niet qua plot, zeker niet, maar wel qua stijl, grondigheid of sfeer. Maar het is geen garantie, soms valt een boek uit een reeks tegen maar dat is maar zelden. En bij deze reeks, de Cormoran Strike reeks van Robert Galbraith, is dat ook zeker niet het geval. 

 

de tekst van de achterflap:

Als Robin Ellacott een mysterieus pakket opent, krijgt ze de schrik van haar leven: in de doos zit een afgehakt vrouwenbeen. Haar baas, privédetective Cormoran Strike, is minder verrast, maar meer op zijn hoede. Er zijn vier mensen uit zijn verleden die hij in staat acht tot zo’n gruwelijke daad. De politie heeft al snel een verdachte, maar Strike denkt dat ze de verkeerde hebben. Dus besluit hij met Robin om te graven in de duistere achtergrond van de andere drie. Maar de dader laat dat niet op zich zitten…

Wat is erg leuk vind aan deze reeks is de verdieping van de hoofdpersonen, hun karakter, hun achtergrond, hun verleden, ieder deel wordt er weer een tipje van de sluier opgelicht. En in deze tot nu toe lijvige boeken is daar natuurlijk ook alle ruimte toe. Zowel bij Robin als bij Cormoran spelen er dingen die hun acties beïnvloeden.  Soms komen ze terloops aan de orde soms zijn het zaken die bepalend zijn in het boek.  Galbraith schuwt ook in dit deel niet de rauwe kantjes van het vak van detectives. Soms zijn er gruwelijke details, soms is er roem en is dat ook weer van het ene op het andere moment verdwenen. 

Onderliggend speelt in dit deel, meer dan in de vorige twee delen, een onderhuidse spanning tussen de twee hoofdpersonen. En met een deadline, een belangrijke gebeurtenis, die speelt in het slot van het boek lijkt het dan toch tot een climax te komen. Maar zo als vaker is dit alleen maar een opmaat, een cliffhanger naar een volgend deel. En dat is dat ook weer een voordeel als je start met een reeks terwijl er al meerdere delen verschenen zijn. Dan hoef je niet te wachten tot het volgende deel uit is.

Voor mij zelf geld alleen dat er nog een kleine 100 boeken op mijn "wil ik lezen"lijst staan die ook om voorrang schreeuwen. Nou ja een luxe probleem zullen we maar zeggen. 

Hebban: 

Achter het pseudoniem Robert Galbraith gaat niemand minder schuil dan J.K. Rowling, auteur van de Harry Potter-reeks.

J.K. (Joanne Kathleen) Rowling (1965) groeide op in Chepstow, Engeland. Na de middelbare school studeerde ze Frans en Klassieke Talen, werkte ze voor Amnesty International en gaf ze een aantal jaren les. Ze verhuisde naar Portugal om Engels te doceren en ontmoette daar haar eerste echtgenoot. Het huwelijk hield echter geen stand en na de scheiding in 1993 verhuisde zij naar Edinburgh met haar pasgeboren dochter. Omdat ze in een kleine flat woonde, schreef ze in café Nicholson aan haar boek en wist Harry Potter en de Steen der Wijzen  in zes maanden te voltooien. Zowel dit debuut als alle volgende Potterdelen werden overstelpt met diverse bekroningen en prijzen.

Nadat ze een punt zette achter de serie rond Harry Potter, bleef het een tijdlang stil rond haar. Achteraf bleek dit maar schijn te zijn; het duurde immers een tijdje voor bekend werd dat de "debuterende" auteur Robert Galbraith niemand minder was dan J.K. Rowling.

Dit boek was het twaalfde boek dat ik dit jaar las voor de Hebban Reading Challenge 2021.

Humor op de woensdag...

 

Dit recent verschenen boek lachte me toe en ik werd getriggerd door de wat mysterieuze voorkant.

Over Japan weet ik niet veel en al helemaal niet over de situatie van Japanse meisjes en de Amerikaanse soldaten die daar gevestigd waren.

Maar dit verhaal is niet alleen maar een liefdes geschiedenis. Het geeft een mooi tijdsbeeld en de rituelen van de Japanse cultuur. De vrouwelijke hoofdpersonen zijn krachtige vrouwen die mede door de tijdsgeest en hun cultuur gestuurd worden door gebeurtenissen die niet altijd voor de hand liggende keuzes veroorzaken.

De tekst van de achterflap:

 Japan, 1957. De 17-jarige Naoko Nakamura wijst de man die haar vader voor haar heeft uitgezocht af en volgt haar hart: ze wil enkel trouwen met de Amerikaanse soldaat van wie ze houdt. Als gevolg van die beslissing wordt ze verstoten door haar familie, omdat de schande van een huwelijk met een buitenlander te groot is. Maar als haar geliefde niet terugkeert van een missie en zij zwanger blijkt, kan ze nergens terecht. Haar vader is onverbiddelijk: ze mag enkel terugkomen naar huis als ze het halfbloed kind dat ze draagt opgeeft...

Amerika, nu. Tori Kovac zorgt voor haar vader in zijn laatste dagen als ze een brief vindt die haar leven op zijn kop zet, en die duizenden vragen oproept over haar vader, over hun familie en over wat ze dacht te weten. Ze gaat op zoek naar antwoorden, een zoektocht die naar Japan leidt.... 

Ik vond het een mooi boek. Em omdat de verhaallijnen in tijd steeds dichter bij elkaar komen lijkt het al snel duidelijk hoe de vork in de steel steekt. Niets is echter minder waar en daar komt het mysterieuze in het verhaal de hoek om kijken. En blijkt het toch weer heel anders in elkaar te zitten dan je denkt. En toch dat onvoorspelbare maakt het een erg mooi boek. Ik las het met veel plezier en leerde weer nieuwe dingen. Want hoewel een deel van het verhaal fictief is, is er toch ook veel gebaseerd om bestaande, echte verhalen. 

 

Ana Johns schreef met dit debuut een verhaal dat mysterieus, ontroerend en ook diepgang kent. 

 

De nieuwe kolshawl is klaar....

Een tijdje geleden begon ik aan een shawl van een bol die ik al heel lang in huis had.

Ik had er eerst een ander plan mee maar ik zocht iets simpels om een shawl te maken met de kleuren die passen bij mijn werkkleding, rood en zwart. Een bol met gemêleerd garen geeft altijd een leuk effect én de grannysteek is snel en simpel! Vandaar dat deze bol een andere bestemming kreeg. 

Ook de keuze van een kolshawl was niet helemaal toevallig want vanwege de veiligheid mag een shawl eigenlijk niet. En dat heeft weer te maken met machines en losse uiteinden van de shawl. Maar omdat ikzelf helemaal niet met machines werk maar ook geen problemen wil met andere collega's of degene die op de regels toezien koos ik voor deze shawl zonder losse uiteinden: de kolshawl. Iedereen blij, en ik het meest want het kan best koud zijn op de plek waar ik werk. 

 HIER vind je meer info over het patroon en het materiaal wat ik koos.