Over vinkjes....en het vinkentouw.

Klein en fijn,

maar ongelofelijk mooi getekend vind ik deze mooie vogeltjes: de vinken.

Vooral de mannetjes hebben mooie kleuren!

Met het zonnetje erop lijkt het helemaal mooi!

\

\

Wist je trouwens dat de vink in Nederland bejaagd werd en een lekkernij was om te eten?

Tot 1912 was dat het geval tot de vogelwet uit dat jaar daar een eind aan maakte.

De omstandigheden voor vogelvangst waren en zijn in Nederland erg gunstig. Het Nederlandse landschap is rijk gevarieerd, de winters zijn niet extreem koud en ons land ligt op de route die trekvogels maken van en naar Scandinavië en Oostzeegebied. Hierdoor kwam de vogelvangst in Nederland goed van de grond. Vooral vinken waren populaire vogels: een beetje klein misschien, maar wel erg lekker! Om deze vogeltjes te vangen bouwde men zogenoemde ‘druipbanen’. Dit waren rechthoekige banen van circa twintig meter lengte met vinkennetten, die via een touw dichtgeklapt konden worden.

De ‘vinkenbaas’ bepaalde wanneer het een gunstig moment was om toe te slaan en gaf dan aan de vinkers, de personen die ‘op het vinkentouw zaten’ en alert moesten zijn, het sein om de netten dicht te trekken. Zaten er veel vinken in het net, dan had men ‘een goede slag’ geslagen. De vinken moesten vervolgens gedood worden, wat doorgaans gebeurde door ze tussen duim en wijsvinger ‘de kop in te drukken’. Het woord ‘luistervinken’ is ook hiervan afgeleid. Men zette lokvinken in, vaak geblindeerd met een kapje (‘blinde vinken’), die om het hardst zongen en daarmee andere vinken lokten. Sommige vinken, geïntimideerd door hun soortgenoten, gaven het zingen uiteindelijk op: dat waren dan de ‘luistervinken’. ( Bron: historiek)

De vinkers vingen de vogels met name tijdens de najaarstrek van september tot november. De aantallen waren aanzienlijk. Bijgehouden statistieken van een vijftiental vangstplekken in de huidige provincies Zuid- en Noord-Holland – onder meer bij Wassenaar, Bloemendaal en Den Haag – duiden erop dat tussen 1739 en 1911 ruim anderhalf miljoen vinken zijn gevangen. De registraties zijn echter lang niet compleet, dus het moeten er veel meer zijn geweest. ( bron: Historiek)

Maar terug naar het vogeltje zelf: de vrouwtje is veel minder opvallend van tekening en kleur.

Logisch, bij het broeden moet je niet te veel opvallen natuurlijk!

Zaadjes zijn ze gek op en bepaald het basis menu van de vink.

En daar hebben ze niet snel genoeg van!

Geen spectaculaire maar wel een hele mooie vogels, die vinkjes!

De foto's zijn allemaal genomen in Salland waar ik samen met Ab in een privé hut in het bos mocht kieken.  Dat was ontzettend leuk en mooi. Meer foto's zullen nog volgen...