donderdag 24 mei 2018

Boekrecensie.....Een romance in de herfst van het leven







Vanuit twee perspectieven vertelt Ilja Leonard Pfeijffer over een niet met naam genoemde professor en zijn grote liefde Sarah Peachez.
Enerzijds is er het verhaal vanuit de gevangenis in Buenos Aires waarin de professor vertelt hoe zijn situatie daar is en anderzijds wordt de aanloop naar de huidige situatie vertelt.
De hoofdstukken zijn kort in tegenstelling tot de uitgebreide zinnen. De professor is Latinist aan de Fredo Universiteit en het verhaal is dan ook doorspekt met Latijnse teksten. Dit in combinatie met melodieuze zinnen maken Pfeijffer tot een terechte genomineerde voor de Libris Literatuur Prijs 2018.

" dat mijn woning een vrouwenhand ontbeerde, was uitsluitend zichtbaar aan de omvang van mijn bibliotheek. Daar, tussen het bladstille gefluister van eeuwenoude gedachten, speelt zich de ouverture af van mijn verhaal. Daar heb ik haar ontmoet."

De niet Latinisten, zoals de meeste lezers, moeten dus even wennen aan het taalgebruik maar komen op die manier wel direct in de sfeer van de wat stoffige maar ambitieuze professor die in de herfst van zijn leven een mail krijgt die zijn leven op de kop zet. In tegenstelling tot zijn leeftijdsgenoten is hij wel helemaal bekend met internet en de bijbehorende communicatie. Dit nuttige fenomeen heeft hij omarmt omdat het een compensatie is voor zijn vliegangst en zo toch in staat is om andere vakgenoten te spreken uit verre landen. 

Aanvankelijk is zijn reactie op de mail van Peachez een echte docenten-actie: hij verbetert haar foutieve schrijfwijze van het gezegde Carpe Diem. Na die ene mail zullen er nog vele volgen en al snel wijkt de Proffie zoals zij hem noemt, amper meer van zijn beeldscherm en neemt zij niet alleen beslag van zijn gedachten maar ook van zijn tijd. Zodanig dat hij de voorbereidingen voor een groot internationaal Tertulllianus congres dat zijn faculteit onder zijn supervisie organiseert ter gelegenheid van zijn zestigste verjaardag en zijn twintig jarige ambtsjubileum als ordinarius van de ene op de andere dag als minder belangrijk beschouwd. Hoewel niet duidelijk is waar de professor woont lijkt een Italiaanse stad toch het waarschijnlijkst en Peachez in het verre Amerika is dankzij de email het hoofd van de hoofdpersoon snel op hol gebracht. Zodra Peachez haar knappe fotomodellen lichaam toont door foto's mee te sturen is het hek van de dam. Toch gaat niet alles vlekkeloos van blijkt dat Peachez haar foto's ook op het internet staan en niet exclusief voor de professor zijn. Dit brengt hem enigszins in verwarring maar Sarah met haar vlotte babbel doet hem een bekentenis die hij moeilijk maar acceptabel vind. 

Naast prachtige zinnen kent dit verhaal ook veel symboliek en verwijzingen. Voor wie het ziet een extra toevoeging en voor de meer onervaren lezer een voorbeeld van volle zinnen en mooie beschrijvingen.

"De stad verschafte mij in heel haar concrete bestaan met het voelbare gewicht van mijn lederen schoenzolen op de door de eeuwen tot zachte vormen afgeronde kinderkopjes van haar straten en met mijn blik op de tastbaarheid van gevels en fonteinen, terwijl de reëel bestaande beslommeringen van stedelingen met hun gesprekken gonsden in mijn oren en ik de zilte zeelucht opsnoof die de westenwind bracht, op mijn dagelijkse wandelingen een welkom contact met de werkelijkheid die anders wellicht zou dreigen te vervliegen met de hoge vlucht van mijn gedachten."

Door het schrijven van zijn waarheidsgetrouwe verslag van de gebeurtenissen vanuit de gevangenis weet de lezer gelijk dat dit romantische verhaal voor de professor niet goed afloopt. Het hoe en waarom is pas op het einde duidelijk en dat maakt toch dat de spanning gewaarborgd blijft. 

Hoewel het verhaal fictief is, is het gebaseerd op een waargebeurd verhaal van deeltjesfysicus Paul Frampton en Denise Melani, waarbij een actueel thema de professor fataal wordt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...